ناصر بن ابراهیم بُویَهی، در "اَحسا"، منطقه ای در کشور عربستان سعودی به دنیا آمد، در جوانی به "جبل عامل" رفت و تا آخر عمر در "عَیناثا" ساکن شد و چنان که از شهرتش پیداست، از نسل "آل بویه" بوده و اجداد او مقبره‌ای خانوادگی در نجف داشته اند که به "مقبرت السلاطین" شهرت داشت. وی از شاگردان "شیخ ظهیرالدّین عاملی" در "عیناثا" بود و از "زین الدّین علی بن محمد بیاضی"، مؤلف "الصراط المستقیم" و "جمال الدّین احمد عیناثی"، روایت داشت. بویهی شعر نیز می سرود و نمونه اشعارش در "ریاض العلما" به نقل از "حرّعاملی" و نیز در "اعیان الشیعه" آمده است. وی سرانجام در سال 852 یا 853 درگذشت.
بویهی، دارای آثار متعددی در علوم مختلف اسلامی بوده است که مهمترین اثر وی، "شرحِ الابحاث المفیدت فی تحصیل العقیدت" "علاّمه حلّی" در کلام است که نسخه اصلی آن در کتاب‌خانه آستان قدس رضوی نگهداری می شده است. آثار دیگر او عبارتند از: رساله‌ای جامع در حساب حاشیه بر قواعد علاّمه حواشی بسیار بر کتب فقه و اصول "افندی" در خزانه شیخ صفی در اردبیل، نسخه‌ای از "ذِکْری الشیعت فی احکام الشریعت" اثر شهید اول، "محمد بن مکّی"، را با حواشی بویهی دیده که تاریخ کتابت حواشی در سال 851 بوده است.
ناصر بن ابراهیم بویهی
ناصر بن ابراهیم بُویَهی، فقیه و شاعر شیعی قرن نهم بود.