در دوران دبیرستان، معلمها و همشاگردی های برجسته در هر دو مدرسه "مروی" و "دارالفنون"، تاثیرات خوبی بر پرورش ذوق و استعداد ادبی احترامی گذاشتند. او در سال 1337 نخستین کار فکاهی اش را برای مجله "توفیق" فرستاد. این سال، نخستین سال فعالیت دور سوم روزنامه فکاهی "توفیق" با مدیریت برادران (حسن، حسین و عباس) توفیق بود که تا سال 1350 ادامه یافت و بهترین دوران عمر این نشریه دیرپا محسوب شد. با این حال منوچهر احترامی که 17 سال بیشتر نداشت، در همین سال به "توفیق" دعوت شده و به عضویت تحریریه آن درآمد. اندکی پیش از آن، پدر منوچهر درگذشته بود و او برای کمک خرج خانواده، علاوه بر تحصیل، مطالعه و نوشتن به کارهایی نظیر پنجره سازی و آهنگری پرداخت. پس از دیپلم او بنا به پیشنهاد برادران توفیق از این کارها دست کشید و به طور تمام وقت در اداره روزنامه "توفیق" به عنوان «وردست سردبیر» به کار پرداخت. او به موازات طنزنویسی روی فولکلور و ادبیات کودک هم کار کرده و بعدها با سرودن اشعاری چون "حسنی نگو یه دسته گل" و "گربه من ناز نازیه" روی بسیاری از کودکان دهه 60 تاثیر گذاشت. برخی از مشهورترین نام های مستعار منوچهر احترامی در آن دوران که تا به امروز ماندهاند, "م.پسرخاله"، "م. وقایعنویس" و "الف. اینکاره" بود.