قیصر امین پور، رشته های تحصیلی مختلفی را تجربه كرد. در سال 1343 تا 1344 در مکتبخانه تحصیل نمود و تحصیلات ابتدایی‏ را در سال 1345 تا 1349 در گتوند گذراند. از سال 1350 تا 1357 دوره راهنمایی و دبیرستان را در دزفول به پایان رساند و پس از گرفتن دیپلم تجربی، تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته دامپزشکی در دانشگاه تهران آغاز کرد.در سال 1358، از رشته دامپزشکی انصراف داد و به جمع دانشجویان رشته علوم اجتماعی پیوست. اما در سال 1363، مجددا رشته خود را تغییر داد و در رشته زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت، تا اینکه در سال 1369، دوره دکترای رشته زبان و ادبیات فارسی را آغاز کرد و در بهمن 1376، از رساله پایان نامه‏اش با عنوان "سنت‌ و نوآوری در شعر معاصر"، با راهنمایی "محمد رضا شفیعی کدکنی" (شاعر، مدرس دانشگاه، محقق و نویسنده) و همکاری "اسماعیل حاکمی" (استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران) و "تقی پور نامداریان" (شاعر و پژوهشگر ایرانی و استاد ادبیات فارسی) دفاع کرد و موفق به دریافت مدرک دکترای زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران شد. این پایان‌نامه در سال 1383، از سوی انتشارات علمی و فرهنگی انتشار یافت. هدف از انتخاب پایان‏ نامه با موضوع "سنت و نوآوری در شعر معاصر" قیصر امین پور در رابطه با انتخاب پایان ‏نامه ‏اش با موضوع "سنت و نوآوری در شعر معاصر" گفت: « پیشنهاد بررسى درباره این موضوع از طرف استاد ارجمند "شفیعى كدكنى" بود و من از میان موضوعات مختلف، این موضوع را به ضرورت بحث سنت و نوآورى، براى پایان ‏نامه دكترى برگزیدم».   آرمانگرایی امین پور و فاصله گرفتن از مطبوعات و دانشگاه امین پور گفت: «دشوارى كار آنجا بود كه چون من به نسلى آرمانگرا تعلق دارم و كار ادبى و خلاق را براى خود انجام مى‏دهم، شعرى كه دلم مى‏خواهد مى‏نویسم و هیچ‏كس هم در آن دخالت ندارد، فكر كردم در كار تحقیقى هم مى‏شود، این‏گونه بود؛ اما چنین نبود». او مى ‏گوید: «به هر حال من، آدمى دوزیست بودم. هم در مطبوعات هستم و هم در دانشگاه. دانشگاه از من توقعى داشت و لابد انتظار داشت از چشم انداز سنت، نوآورى را بررسى كنم و دوستان مطبوعات بر عكس. بین این دو دیدگاه سرگردان بودن مشكل كار من بود و موقعى این مسأله حل شد كه تصمیم گرفتم یک چشم سوم برگزینم و به قول "گادامر" فیلسوف برجسته آلمانی، یک جور فاصله گرایى».   تحلیل و نقد کتاب "سنت و نوآوری در شعر معاصر" پس از بررسى كتاب "سنت و نوآوری در شعر معاصر"، متوجه می ‏شویم امین پور در این كتاب قصد نداشته تاریخ معاصر ادبیات را به رشته تحریر درآورد. بلکه سنت و نوآورى را با توجه به تفكیک تعاریف سنت به معناى دینى و ادبى، به شكل دو عرصه لازم و ملزوم نگاه مى‏ كند. و از نظریه پردازى پرهیز كرده و به بررسى مكاتب مختلف پرداخته است. اهمیت این كتاب به زعم كسانى چون "ضیاء موحد" (استاد فلسفه و منطق و شاعر ایرانی)، در این است كه بعد از "حافظ"، نقد شعر ما تماماً تقلید و چسبیدن به قالبهاى آهنین تا دوره مشروطه است و كتابهاى شعر ما از اول تا زمان حاضر تماماً تكرار و امر به تقلیدات است و اینكه مبادا پایتان را از سنت بیرون بگذارید. "ضیاء موحد" می گوید: «اگر كسى عظمت "نیما" را با این كتاب نفهمد و متوجه نشود كه جاى این آدم در تاریخ شعر ما كجاست، در جاى دیگرى نمى‏فهمد. من واقعاً بى‏طرفانه مى‏گویم كه با این كتاب حق نیما ادا شده است».   علت تعویق در چاپ کتاب "سنت و نوآوری در شعر معاصر" كتاب "سنت و نوآوری در شعر معاصر" در سال 1372، آماده به چاپ بود، اما به اقتضاى پژوهشهاى دانشگاهى، دامنه موضوع، معین و محدود بود و تبدیل آن به كتاب نیاز به پرورش یا پردازش بیشتر داشت. پس امین پور به امید ادامه پژوهش و كشاندن دامنه سخن تا شعر امروز و شاخه‏هاى گونه گونش، در چاپ آن تا سال 1383، تأمل كرد.  قیصر امین پور می‏گوید: «دریغا كه در این درنگ 5 ساله، از بسیارى كار و گرفتارى و بیمارى و دیگر پیشامدهاى ناگوار روزگار، حتى فرصت و فراغت بازنگرى در آن را نداشته‏ام چه رسد به بازنگارى».   نقاط ضعف و قوت کتاب سنت و نوآوری در شعر معاصر برخى از اهالى شعر و ادب معتقدند كه امین پور در کتاب معروفش یعنی "سنت و نوآوری در شعر معاصر" درباره شاملو كمى بى عنایتى كرده و به حرفهاى اخوان بیشتر پرداخته است که شاید مأخذ لازم را در اختیار نداشته و درباره بعضى‏ها هم مثل خانلرى و توللى، گزینش غیر لازم صورت گرفته است. اما بسیارى از كارشناسان مثل "محمود فتوحى" معتقدند كه این كتاب امین پور در نوع خودش اولین پژوهش جدى دانشگاهى است كه به مسأله سنت و تجدد پرداخته است. او درباره این كتاب مى‏گوید: «بررسى كتاب را مى‏توان از سه نظر تاریخ ادبى، مدرنیزم و توهم مدرنیزم و جامعه شناسى ساختگراى تكوینى مورد بررسى قرار داد و به نظر من از فصل نهم تا پانزدهم كتاب ماهیتاً نگرش تاریخ ادبى دارد؛ اما شاهد آن سنت تاریخ نویسى كه خلأیى 80 ساله محسوب مى‏شود، نیستیم و در این كتاب تا حدى جبران شده است. در حقیقت بخش‏هاى مغفول تاریخ ادبیات مورد توجه قرار گرفته است؛ مثلاً "تقى رفعت"، "محمد مقدم" و "تندركیا" مورد توجه هستند؛ اما مثلاً "پروین اعتصامى" در این كتاب نمى‏تواند جایگاهى داشته باشد».  

در اوایل سال 1357، همزمان با پذیرش وی در رشته دامپزشکی دانشگاه تهران و اوج گیری مبارزات مردم علیه رژیم، دانشگاه ها تعطیل شد و او به دزفول بازگشت و به همراه دوستانش در دزفول، شوشتر و گتوند در فعالیت‌های انقلابی و پخش و تهیه اعلامیه‌های ضد رژیم، برگزاری تجمعات و اعتراضات، پیشتاز بود. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، دوباره به تهران و دانشگاه برگشت که به انقلاب فرهنگی و تعطیلات دانشگاه برخورد کرد.        تسخیر لانه جاسوسی   امین پور در سال 1358،  از جمله دانشجویان فعالی بود که در تسخیر سفارت آمریکا در ایران نقش داشت. وی در کنار دوستانش از جمله "نوروزی"، "فخرایی"، "پور رضاییان" و "مشکی زاده" از افرادی بود که در تهیه شعارها، اشعار، اجرای برنامه‌ها و صدور برخی از بیانیه‌های جریان تسخیر لانه جاسوسی بسیار فعال بود و در کنار دانشجویان مسلمان پیرو خط امام(ره)، سفارت آمریکا را به محلی برای رسوایی آمریکا تبدیل کردند. "سید حسن حسینی" در بيان خاطراتی از حضور قيصر امين پور در جمع تسخير كنندگان لانه جاسوسی و شعرخوانی وی روی ديوار سفارت گفت: «یادم هست که قیصر با بلوز یقه اسکی سفید روی دیوار لانه جاسوسی در حال خواندن شعر یا بیانیه بود».    

شعرهای دوران دفاع مقدس قیصر امین پور، از نوادر ادبیات جنگ و پایداری است. وی در دوره دوم و سوم زندگی‏اش به شکل شاعری انقلابی و جنگ زده نمایان شد. وی در پاسخ به این سؤال که قضاوت شما در مورد شعر دفاع مقدس از ابتدا تاکنون چیست؟ گفت: «قضاوت به ویژه برای ادبیات و هنر دوره‏های خاص، بسیار دشوار است. منظور از دوره‏های خاص دوره‏هایی مانند مشروطیت، انقلاب، جنگ و دفاع مقدس است که انگار شعر و ادبیات در این دوره‏ها وظیفه، کارکرد و رسالت و در نتیجه، گویی تعریف دیگری پیدا می‏کند. بنابراین اگر بخواهیم با همان معیارهای آرمانی و همیشگی دوره‏های دیگر به سراغ این دوره‏ها برویم چه بسا که دست خالی برگردیم و گمان کنیم که خبری از هنر و ادبیات نبوده است. در حالی که در بررسی چنین دوره‏هایی بهتر است که به جای نقد ایده‏آل به نقد رئال بیشتر بپردازیم. یعنی واقع‏گرایانه تر نگاه کنیم نه صرفاً آرمانی و ایده‏آل».   

مدرس دانشگاه "الزهرا" در طی سالهای 1367 تا 1370 مدرس دانشگاه "تهران" در طی سالهای 1370 تا 1386  دبیر شعر "هفته نامه سروش" در طی سالهای 1360 تا 1371 سردبیر ماهنامه ادبی-هنری "سروش نوجوان" در طی سالهای 1367 تا 1383    عضو پیوسته "فرهنگستان زبان و ادب فارسی" از سال 1382 تا زمان درگذشت.  

        مؤثر در شکل‏گیری حلقه هنر و اندیشه اسلامی           فعالیت‏های هنری امین پور از سال 1358، آغاز شد، وی در شکل‏گیری "حلقه هنر و اندیشه اسلامی" نقش داشت و به جمع گروه شعر آن  پیوست و همگام با سایر شاعران فعال حوزه هنری، در بسیاری از شب‌های شعر برگزار شده در جبهه‌های دفاع مقدس شرکت کرد و در مناطق مختلف عملیاتی به شعرخوانی پرداخت و در تشکیل جلسات شعرخوانی و نقد و بررسی شعر و تشویق و ترغیب شاعران جوان انقلاب نقش مؤثر و ارزنده‌ای داشت.            در همان سال با افرادی چون "سید حسن ‌حسینی" (شاعر و پژوهشگر معاصر)، "سلمان هراتی" (شاعر معاصر)، "محسن مخملباف" (نویسنده و کارگردان)، "حسام‌الدین سراج" (خواننده و نوازنده)، "محمد علی محمدی"، "یوسفعلی میر شکاک" (شاعر، طنزپرداز و منتقد سیاسی)، "حسین خسروجردی"  (نقاش، مجسمه‌ساز، رمان نویس) و... همکاری داشت؛ گروهی که "بنیانگذاران جوان حوزه‌ هنری" نام گرفتند.          بعدها چهره‌هایی چون: "سهیل محمودی " (شاعر، نویسنده و مجری)، "ساعد باقری" (شاعر و مجری تلویزیون)، "محمد رضا عبدالملکیان" (شاعر معاصر)،"عبدالجبار کاکایی" (نویسنده، شاعر و زبان ‌شناس)، "فاطمه راکعی" (نماینده مجلس ششم شورای اسلامی) و "علیرضا قزوه" (نویسنده و شاعر معاصر) نیز به آنان پیوستند. البته 8 سال بعد یعنی در سال 1366، به همراه بسیاری از هم‌دوره‌ای‏هایش، از حوزه هنری خارج شد.                                 طراحی هفته نامه سروش و سردبیری سروش نوجوان                  از دیگر نهادهایی که امین پور در شکل‌گیری آن‌ها نقش داشت، به "هفته نامه سروش" و "دفتر شعر جوان" می‌توان اشاره کرد. امین پور طی سال‌های 1360 تا 1371، به همراه دوستان نویسنده و شاعرش: "بیوک ملکی " نويسنده و شاعر ادبيات كودك و نوجوان و "فریدون عموزاده خلیلی" (نویسنده ادبیات کودک و نوجوان و روزنامه‌نگار)، "هفته‌ نامه سروش" را طراحی و منتشر ساخت و در سال 1368، "دفتر شعر جوان" را راه اندازی کرد؛ سپس از سال 1367 تا 1383 سردبیر ماهنامه ادبی -هنری "سروش نوجوان" مجله‌ای که از فروردین 1367 تا 1385 چاپ می‌شد، بود.                                      تدریس در مدرسه و دانشگاه                    امین پور در فاصله سال‏های 1360 تا 1362، در مقطع راهنمایی به تدریس اشتغال داشت و با تکیه بر این تجربه از سال 1367 تا 1370، در "دانشگاه الزهرا" و از سال 1370 تا 1386، در "دانشگاه تهران" به تدریس زبان و ادبیات فارسی پرداخت. وی در سال 1382، علی رغم تمایلش از سردبیری "سروش نوجوان" استعفا داد. و از مهرماه همان سال از فعالیت‏های مطبوعاتی‏اش فاصله گرفت و همراه "كامران فانی"، "حسن انوری"، "محمد علی موحد"، "یدالله ثمره"، "سلیم نیساری" و "هوشنگ مرادی كرمانی" به عضویت "فرهنگستان ادب و زبان فارسی" درآمد.     

از نیمه دوم دهه 1360، زبان و اندیشه در شعر امین پور ثبات یافت. هر چند جامعه ادبی او را به عنوان یک ادیب آکادمیک و استاد دانشگاه می‏شناسد ولی حوزه ادبیات کودکان و نوجوانان هنوز قیصر را از آن خود می‏داند. امین پور قبل از آنکه به عنوان شاعر کودک و نوجوان مطرح شود، در جامعه ادبی به خاطر ویژگی‏های شعری‏اش شناخته شده است و شعرهای عمومی‏اش بیشتر از شعرهای کودکانه و نوجوانانه‏اش بر سر زبانهاست. قالب‏های مورد علاقه امین پور عبارتند از: چهار پاره، غزل، دو بیتی، قالب نیمایی و مثنوی. 

مضمون بکر   هوشیاری و دقت نظر امین پور از او شاعری مضمون یاب و نکته پرداز ساخته است. مضمون یابی و نکته پردازی او از نوعی نبود که وی را از واقعیت‏ها دور ساخته و نازک اندیشی‏های معما گونه را به ذهن و زبانش راه دهد، مثل شاعران سبک هندی. ویژگی زبان او در عین سادگی و روانی، از زیبایی چشمگیری برخوردار است، مثل شعرهای لحظه سبز دعا، حضور لاله ها و لحظه شعر گفتن.        نوگرایی در مضمون و اندیشه   یک تفکر سنتی در این مورد بر این باور است که هر چه بوده، گذشتگان و دیگران سروده و نوشته اند. پس آنچه سروده و نوشته می‏شود، تازگی و طراوت ندارد و دست کم تفسیری از آثار آنان است. اما پاسخی دیگر هست که می‏گوید: «همه چیز را همگان دانند و همگان هنوز و به خلق و کشف مدام هنری باور دارند». قیصر امین پور یکی از شاعرانی است که در این زمینه تلاش خوبی را سرگرفت. در قطعه "راه بالا رفتن" این نوگرایی در مضمون و اندیشه دیده می‏شود.      زبان امروزی     امین پور در شعرهایش می‏کوشد از زبان امروزی در نهایت سلاست و روانی استفاده کند و رعایت کامل قوانین بکار گرفتن فرهنگ کنایات و اصلاحات به جمعیت زبان او کمک می کند. او در شعر "بال های کودکی" بیش از هر شعری فرهنگ زبانی توده مردم را وارد کرده است.       گوناگونی موضوعات    موضوعات برگزیده امین پور، عام و متعلق به نوجوانان و مردم است و تازگی و طراوت خوبی دارند و این فعالیت و حجم ذهنیت او را نشان می دهد.     وزن     یکی از راههای ارتباط با کودکان و نوجوانان در شعر استفاده از وزن ریتمیک و واژه های موزون و خوش آهنگ است و امین پور از این اوزان و نیز دیگر اوزان برای عام در شعرهایش به تنوع استفاده کرده است.       شعر خاطره انگیزی از قیصر امین پور                         باز آمد بوی ماه مدرسه           بوی بازی‏های راه مدرسه                      بوی ماه مهر ماه مهربان         بوی خورشيد پگاه مدرسه                    از ميان کوچه‏های خستگی       می گريزم در پناه مدرسه                     باز می بينم زشوق بچه‏ها         اشتياقی در نگاه مدرسه                   زنگ تفريح و هياهوی نشاط     خنده‏های قاه قاه مدرسه                      باز بوی باغ را خواهم شنيد       از سرود صبحگاه مدرسه                    روز اول لاله‏ای خواهم کشيد      سرخ بر تخته سياه مدرسه     

        از قیصر امین پور در زمینه‌ شعر کودک و نثر ادبی، آثار زیر منتشر شده‌ است:                        "طوفان در پرانتز" نثر ادبی، 1365            "ظهر روز دهم" شعر نوجوان، 1365          "مثل چشمه، مثل رود" شعر نوجوان، 1368            "بی‌بال پریدن" نثر ادبی، 1370           "به قول پرستو" شعر نوجوان، 1375                      مجموعه شعرهای ذیل، از دیگر آثار امین پور می‏باشند:         "در کوچه آفتاب"، 1363           "تنفس صبح"، 1363            "آینه‌های ناگهان"، 1372         "گزینه اشعار"، 1378         "گلها همــه آفتابگردان‌اند"، 1380           "دستور زبان عشق"، 1386                      اولین مجموعه شعر او "در کوچه آفتاب" دفتری از رباعی و دو بیتی است و به دنبال آن "تنفس صبح" تعدادی از غزل‏ها و شعرهای سپید او را در بر می‌گیرد. "دستور زبان عشق" آخرین دفتر شعر امین پور است که بر اساس گزارش‌ها، در کمتر از یک ماه دو بار چاپ شد. 

کسب جایزه نیما یوشیج، تندیس "مرغ آمین بلورین" در سال 1368           کسب تندیس "ماه طلایی"، برگزیده شعر کودک و نوجوان 20 سال انقلاب          دریافت جایزه "جشنواره كتاب كانون پرورش فكرى"، برای دو کتاب "ظهر روز دهم" و "به قول پرستو" در سال 1365 و 1375            از شاعران‌ برتر دفاع‌ مقدس‌ در دهه‌های‌ 60 و 70، از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در سال‌ 1378 

قیصر امین پور در آخرین روزهای سال 1377، دچار سانحه تصادف شد و به شدت مجروح گردید. شدت جراحات وارده، به حدی بود که وی به دفعات تحت عمل‏های مختلف جراحی قرار گرفت و برای ادامه معالجات، مدت کوتاهی به کشور انگلستان اعزام شد. وی در سال 1381، تحت عمل پیوند کلیه قرار گرفت و بهبودی نسبی یافت. سرانجام در ساعت 3 بامداد روز سه‏شنبه 8 آبان 1386، در "بیمارستان دی" درگذشت. پیکر این شاعر در زادگاهش "گتوند دزفول" و در کنار مزار شهدای گمنام این شهرستان به خاک سپرده شد. آرامگاه این شاعر فقید، با طراحی "حسین خسرو جردی" ساخته شد و در سال1389، مصادف با سومین سالگرد درگذشت وی در گتوند رونمایی شد. پس از مرگ وی میدان شهرداری منطقه 2 واقع در سعادت آباد به نام قیصر امین پور نامگذاری شد. "تندیس یا مجسمه نیم تنه" قیصر امین پور به ارتفاع یک متر، در روز دوشنبه 11 آذر 1392، به سفارش سازمان زیباسازی شهر تهران توسط هنرمند مجسمه ساز "حسین علی عسگری" ساخته و در جنوب میدان قیصر امین پور نصب گردید. 

11 آبان 1392، "علی لاریجانی" رئیس مجلس نهم شورای اسلامی، به مناسبت برگزاری همایش تجلیل از قیصر امین پور که مصادف با سالروز درگذشت وی در زادگاهش گتوند، برگزار شده بود، پیامی صادر کرد که متن این پیام به شرح ذیل است:   بسم الله الرحمن الرحیم  آیین نکوداشت از شاعر گرانقدر و ادیب فقید مرحوم قیصر امین پور فرصت ارزشمندی است که موجب بازخوانی افکار، تلاش‏ها و خدمات این چهره ماندگار کشور است. قیصر امین پور شاعری انقلابی است که شعرهای دوران جنگش از نوادر ادبیات جنگ و پایداری آن سال‌هاست. تلاش و خدمات امین پور باعث شد که ادبیات و شعر دفاع مقدس در آیین و فرهنگ و هنر ما بدرخشد. وی حماسه سرای انقلاب و چهره ماندگاری است که در زمان عمر کوتاه خود به عنوان یکی از ارکان شعر معاصر در میان دوستداران شعر و ادب فارسی جاودانه مانده است.   اشعار قیصر امین پور برخاسته از روح و جان مردم، دلسوزانه و دردمندانه بوده و نه تنها در دوران پایداری دفاع مقدس، بلکه در گذر تاریخ همواره مورد استناد فارسی پژویان خواهد بود. صدای روح نواز و دلنشین او در سرودن اشعار حماسی و انقلابی در طول سال های دفاع مقدس باعث ایجاد شور و نشاط و تقویت روحیه سلحشوری می‌گردید. اینجانب ضمن گرامیداشت یاد و خاطره این شاعر و ادیب گرانقدر و همچنین تقدیر از تلاش دست اندرکاران برپایی این نکوداشت، امیدوارم آثار و اشعار این شاعر فرهیخته همواره زینت بخش گنجینه ادب و فرهنگ این ملت باشد.   

در اینجا به دیدگاه برخی از اهالی شعر و موسیقی معاصر ایران در مورد قیصر امین پور می‏پردازیم:     "عبدالجبار کاکایی" نویسنده، شاعر و زبان‌شناس:   «امین‌ پور، شاعری متفکر و صاحب اندیشه سیاسی و اجتماعی است و لزوما هر کسی که صاحب اندیشه سیاسی ـ اجتماعی است، از قواعد بازی گروه‌ها و احزاب سیاسی تبعیت می‌کند؛ اما تعلقات روح شاعرانه‌ امین پور، او را از قلمروها جدا کرد و مثل ابری آرام رها شده در هوای وجدان جمعی جامعه هر جا که اراده کند، می‌بارد و سخنش را در هر ظرفی که لازم می‌داند می‌ریزد. قیصر موفق‏ترین پرنده مجمع مرغان جهان بود که عهد بسته بودند با وفاداری به سنت‌های ارزشمند ملی و دینی و تداوم اصول مدرنیسم، آفرینش‌های بدیعی کند و جامعه منفعل و خسته روشنفکری ایران را در عرصه ادبیات در حوزه شعر با یک پدیده جدید آشنا سازند».     "سید عباس سجادی" نویسنده، شاعر و ترانه سرا: «قیصر امین پور وقتی قدم بر وادی غزل گذارد، مهر خود را به یادگار گذاشت که از "تنفس صبح" گرفته تا "دستور زبان عشق" این مهر را می‌بینیم. در شعر نیمایی هم ردپایی با نشانی از خود باقی گذاشته است. او باعث بالندگی و حرکت رو به جلوی این نوع شعر شد. وقتی هم وارد تصنیف سرایی شد با آن‌که دیر آمده بود، زود به مقصد رسید که "نیلوفرانه‌ها"، نمونه بارز این ادعاست».     "علیرضا افتخاری مهیاری" خواننده:    «قیصر امین‌ پور شخصیتی روحانی و آرمانی داشت و می‌توانم بگویم که هیچ یک از سرایش‌هایش با زمینی‌ها یکی نبود. این افتخار من بوده است که در چند برنامه کاری، بتوانم در خدمت وی باشم و در همین کارها فهمیدم، اعتقاد او غیر از اعتقاد من و امثال من است. او مدد مخصوصی می‌گرفت و به اصطلاح وصل بود. ترانه‌هایش زنگار هر دلی را پاک می‌کرد. هرکس که آلبوم‌های "نیلوفرانه" را می‌شنید بیش از هر چیز شعرهای قیصر بود که به دلش می‌نشست. قیصر را نمی‌شد دوست نداشت... او میوه‌ای رسیده بود که سرانجام چیده شد».       "سعید یوسف نیا" شاعر و منتقد:   «قیصر یکی از اندک شاعرانی است که توانست حضور خود را در ساحت شعری اصیل و مؤثر تثبیت کند. یکی از دلایل موفقیت‌هایش، نزدیک شدن به زبان گفت‌وگوست، زبانی که سادگی را در خود و با خود دارد و در عین حال نسبتا سهل و ممتنع می‌نماید. شعرهای قیصر هر چند در برخورد اول، زودیاب و آسان جلوه می‌کند، در قرائت‌های بعدی و بعدی در می‌یابیم که اینچنین نیست و شعر او مثل جاده‌ای است که هر بار از آن عبور می‌کنیم، چیزهایی را می‌بینیم که قبلا ندیده بودیم».       "حمید رضا شکار سری" شاعر و منتقد:   «شعر قیصر، شعری است که تکنیک و اندیشه را همراه دارد، تکنیک را پشتوانه اندیشه و اندیشه را پشتوانه تکنیک. مهمترین مددکار اندیشه، در همراهی تکنیک شعری او، تخیل شگرف اوست؛ چنان شگرف و بلند که کلاه از سر مخاطب می‌اندازد و اگر تلاش امین ‌پور در سلامت و صمیمیت زبان را به این تخیل متمایز اضافه کنید، به اسکلت محکم و ساختار منسجم و فرم دلنشین و بعضا بکری می‌رسید که خاص شعر انقلاب است».      "سید حسن حسینی" شاعر، نویسنده و پژوهشگر:    «تنها كسی كه هم شعرش و هم شخصیتش را دوست دارم، قیصر است. یک نكته را هم همیشه گفته‏ام كه فاصله بین شعر و شخصیت قیصر به حداقل رسیده و هر چه فاصله بین شعر و شخصیت شاعر به نظر من كمتر باشد، مردم آن شاعر را بیشتر باور می كنند. در واقع، مهربانی و لطف و صمیمیت و آن لبخند معروف قیصر، در اشعارش نیز دیده می‏شود».        "سلمان هراتی" شاعر خوش قریحه و یار صمیمی قیصر امین پور، شعری را در سال 1363، به او تقدیم كرده بود:  برای شاعر صمیمی، قیصر:  دست سپید و پاک و نجیب تو                        دنبال یک شكوفه آبی‌ رفت     هم‌شانه با نسیم سحرگاهی                     از روی نعش سرد سرابی رفت    تو مثل قلب مردم دشتستان                         از ازدحام حوصله سرشاری  وقت هجوم دغدغه پنهان                        دستی به سمت لطف خدا داری...  

قیصر امین پور از مهمترین شاعران انقلاب است که رهبر معظم انقلاب، او را از نخستين رويش‌های زيبا و مبارک انقلاب و فقدان او را خسارت بار خواندند. با وجود انقلابی بودن و انقلابی ماندن مرحوم امین پور، در چند سال اخیر برخی رسانه‏ها با تهیه مطالبی به اصطلاح مستند سعی در خدشه وارد کردن به چهره‌های درخشان انقلاب را دارند و سعی می کنند نشان دهند این شاعر، انقلابی نماند و درصددند تا ثابت نمایند این شاعر گرانقدر با "مقام معظم رهبری" رابطه چندان مناسبی نداشته است. علاقه امین پور به انقلاب و امام خمینی(ره) آنقدر مستحکم است که کسی به خود اجازه دستبرد به آن را نمی تواند بدهد.       قیصر، طرف مردم بود !    "سهیل محمودی" در تاریخ 31 مرداد 1392، در مراسم "شبی با قیصر" که در تالار "استاد جلیل شهناز" خانه هنرمندان برگزار شد، در پاسخ به اینکه می‏گویند: قیصر این طرفی بود یا آن طرفی، گفت: «به‌ نظر من قیصر طرف مردم بود. طرف مردم طرف پیچیده‌ای هم نیست. انقلاب که شد در طرف مردم بود. در جنگ هم با مردم بود. من یادم هست زمانی که به دزفول حمله هوایی شد، قیصر به همراه ما و چندی از دوستان به آنجا رفتیم و با هماهنگی در امامزاده آن شهر، در اوج بمباران، شب شعر برگزار کردیم که مورد استقبال قرار گرفت و چندین هزار نفر شرکت می‌کردند. این مراسم در رسانه‌های عربی هم بازتاب داشت و می‌گفتند این یک دهن‌کجی به صدام است. او در هشت سال آخر هم کنار مردم بود و با کسی سری نداشت. او باورمند و استوار با تکیه بر فرهنگی که ناصر خسرو، سنایی و تا روزگار ما نیما و اخوان و سپهری به ما بخشید، باقی ماند».      پاسخ قیصر امین پور به بی‏بی‏سی  رسانه سلطنتی انگلستان بی‏بی‏سی با ردیف کردن ادعاهایی موهوم سعی در تیره و تار نشان دادن رابطه امین پور با "مقام معظم رهبری" و حتی "هشت سال دفاع مقدس" را دارد. رابطه قیصر امین پور با مقام معظم رهبری گرم تر و احترام او به دفاع مقدس بیشتر از آن است که با یاوه گویی رسانه‏ای معاند مخدوش شود. بی‏بی‏سی به مخاطب اینگونه القا می‌کند که این شاعر انقلاب از افعال گذشته خود پشیمان است در حالی که قیصر امین پور در زمان حیات خود به این شبهات اینگونه پاسخ می‌دهد: « خلاف دیگرانی که رفیق نیمه راه هستند و می‏گویند که ما این شعرها را نگفتیم، ما اینکارها را نکردیم و توبه کردند، ما رفیق نیمه راه نیستیم ...». جالب است یکی از دلایل بی‏بی‏سی برای تیره و تار نشان دادن این رابطه، عدم حضور قیصر امین پور در جلسات شعر سالانه مقام معظم رهبری است. بی‏بی‏سی اینگونه توضیح می‌دهد که قیصر امین پور هرگز در جلسات شعر مقام معظم رهبری شرکت نمی‌کرد و از ایشان دوری می‌گزید. حال آنکه فیلم هایی مبنی بر حضور وی نزد رهبر معظم انقلاب موجود است و شعر زیر از سروده‏های امین پور برای ایشان است:    می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را   می‌جویمت چنان که لب تشنه آب را  محو توام چنان که ستاره به چشم صبح   یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را بی‌تابم آنچنان که درختان برای باد   یا کودکان خفته به گهواره تاب را بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل یا آنچنان که بال پریدن عقاب را  حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت   چونانکه التهاب بیابان سراب را   ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را        خط بطلانی دیگر بر ادعای بی‌بی‌سی    "بهروز مدرسی"، خلبانی که بعد از بازنشستگی دست به قلم شد و از سال 1371 یا 1372، در هفته نامه "سروش جوان" فرصت همکاری با قیصر امین پور را یافت، خاطره‌ای با این مضمون از امین پور تعریف کرده است: «روزی كه گروهی از جوانان برای ديدار با رهبر معظم انقلاب رفته بودند، يكی از جوانان كه از شهرستان آمده بود، قبل از شروع سخنرانی قطعه شعری را خواندند، مقام معظم رهبری بلافاصله گفتند: «به به ... آيا شعر از قيصر امين پور است؟» جوان شهرستانی تصديق كرد. وقتی روز بعد به دفتر مجله رفتم، جريان را برای قيصر تعريف كردم، او گفت: «ترا خدا اين نوار را به من برسان تا به اين مخالفانم نشان بدهم كه رهبر معظم انقلاب، اسمی از من آورده است...».   

"حجت ‌الاسلام سید لطف‌ الله سپهر" مدیر کل اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی خوزستان در تاریخ 13 آذر 1392، در گفت‌وگو با خبرنگار "خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)"، درباره طرح مقبره قیصر امین ‌پور گفت: «معماری این بنا شبیه معماری بسیاری از مساجدی است که در ایران ساخته می شوند و گنبد پایینی دارند که گنبدی زمینی است. مقبره قیصر امین پور دارای کاشی‌های اسلامی است که با شعرهایش مزین شده است. گنبد سبز فیروزه‏ای آن آجرهای دینی و کاشی‌هایی به شکل بناهای اسلامی دارد. طراحان، سنگ قبر را به مرواریدی تشبیه کرده‏اند که در صدف "بنای گنبدی آرامگاه" است و این مدور بودن قبر، تشبیه قیصر امین پور به مروارید است. این طرح قبر از شکل دایره خارج می‌شود و سنگ قبری برجسته شبیه سنگ قبر "حافظ " گذاشته می‌شود و یک قبر مستطیل اسلامی برای او قرار خواهیم داد». وی در ادامه گفت: «مجموعه‌ فرهنگی در آرامگاه این شاعر تا سالگرد درگذشتش در آبان 1393، افتتاح می‌شود. فاز اول این مجموعه که سنگ قبر بود، افتتاح شد و فاز دوم که شامل تالار روباز با ظرفیت 300 نفر و محوطه آن شامل: حوض‌ها، رواق‌ها و گره‌های اسلامی است، 60 درصد پیشرفت داشته است». 

"فاطمه راکعی (مدیرعامل انجمن خانه‌ شاعران) اواخر آبان 1391، در گفتگویی با "مجله آسمان"، به تبیین مشی فکری و سیاسی قیصر امین پور پرداخت.         راکعی در رابطه با اینکه قیصر امین پور شاعری دولتی است، گفت: «به هیچ‌وجه این طور نیست. متأسفانه كسانی كه خود را شاعران روشنفكر تلقی می‌كنند، دانسته یا ناآگاهانه كه امیدوارم دومی باشد، بعد از مرگ قیصر اظهارنظرهایی كردند كه دور از انصاف و وجدان بوده، این كه قیصر شاعر دولتی بود و شهرتش به خاطر امكان‌های دولتی بوده است، از جمله این حرفهای غیر منصفانه است».       وی در ادامه می گوید: «دو طیف هستند كه می‌خواهند قیصر را منتسب به خود بدانند، یک طیف آنهایی كه قیصر و امثال او را از سال‌ها پیش به عنوان شاعران انقلاب می‌شناسند و به شعرهایشان عشق ‌ورزیده و با آنها زندگی كرده‏اند. این دسته حتی اگر با سلیقه‏های ادبی و اجتماعی ما هم مشکل داشته باشند، وجدان عاطفی سالمی دارند و قیصر را دوست دارند. کسانی که به تعبیر سیاسی، از آنها به عنوان اصولگرایان معقول و یا سنتی یاد می‌كنیم. اما جریانی هم هست که از آن سالهای دهه 1360، با هم اختلاف فکری داشتیم، جریانی که وقتی قیصر با آن عشق، علاقه و اراده "سروش نوجوان" را راه‏اندازی كرد و با آن موفقیت چشمگیر توانست گرایش‌های ادبی و شاعرانه را به سوی اخلاق و معنویت سوق دهد، سروش نوجوان را تعطیل کرد و با قیصر و فکر ادبی‏اش درافتاد و او را منزوی کرد».       سکوت قیصر امین پور  راکعی می گوید: «او آدمی نبود كه بخواهد فعالیت آشكار سیاسی بكند، حرف‌های سیاسی بزند یا عضو حزب خاصی باشد. اما حرفش را با موضع‌ گیری‌هایی كه گاه پیش می‌آمد، می‏زد و گاه با نگفتن به دعوتهایی که ازش می‏شد. جالب است که در سالهای پایانی عمرش از این نظر فعالتر بود و به روشنی نشان می‌داد که دیدگاهش دموكراسی خواهانه است.   ... قیصر به ندرت مصاحبه می‏کرد و شما از همان آغاز، هیچ‏وقت شاهد حضور پررنگ او در رسانه‌ها و جراید و همایشها نبوده‏اید. معروف بود به این که مانند استادش شفیعی كدكنی، اهل مصاحبه و رسانه نیست. در سالهای اول پیروزی انقلاب هم که جوان تر بود و در حوزه اندیشه اسلامی فعالیت می‏کرد، وقتی که دیدیم فضای حوزه دارد یک سویه و بسته می‌شود، از آنجا بیرون آمدیم و کارمان را در قالب نهادهای مردمی ادامه دادیم».      "عبدالجبار کاکایی" (نویسنده و شاعر) نیز میگوید: «قیصر در صحبت‌های دوستانه و خصوصی كه پیش می‌آمد، به برخی مسائل انتقاد داشت، اما ترجیح می‌داد كه آنها را آشكار نكند».