ابوعلی عبدالرحیم بن علی لَخمی بَیسانی، معروف به "قاضی فاضل"، "بیسانی" و ملقّب به "محیی الدین" یا "مجیرالدین" در سال 529 در عسقلان، از شهرهای فلسطین، به دنیا آمد. پدرش "قاضی اشرف"، قاضی "بیسان" بود و ازاین رو "قاضی فاضل" را بیسانی خوانده اند. او را "عسقلانی" و، به سبب مهاجرتش به قاهره، "مصری" نیز نامیده اند. وی در زمان دولت فاطمیان، به مصر رفت و در آنجا به کتابت انشا نزد "ابوالفتح قادوس" و دیگران مشغول شد تا در این فن بر تمام ادبای مصر و عراق برتری یافت. بیسانی حافظ قرآن بود و او را به زهد و تقوی و فضائل اخلاقی ستوده اند. وی بسیار به حج می رفت و مدتی نیز مجاور بود. با وجود اشتغالات دولتی، به فقرا رسیدگی می کرد و برای رهایی اسرای مسلمان، اموالی را وقف کرد. "موسی بن میمون"، که در مصر طبابت می کرد، تحت حمایت او بود و قاضی فاضل حقوقی برایش معین کرده بود. از قاضی فاضل پسری به نام قاضی "بهاءالدین احمد" به جای مانده که مانند پدرش نزد امرا مکانت والایی داشت. وی سرانجام در سال 596 ه.ق درگذشت.