شهيد سيد اسدالله لاجوردی، در سال 1314، در یکی از محّلات جنوبی شهر تهران، نزدیکی های بازار متولد شد. پدرش، حاج سيدعلی اكبر، فردی متدین بود كه در خيابان خانی آباد هیزم فروشی داشت. دوران كودكی شهيد لاجوردی همزمان بود با حكومت استبدادی رضاخان و اشغال ایران در 1320 و دوران جوانی وی نیز مصادف با حوادث مهمی در عرصهی سیاست ایران است. نهضت ملی شدن صنعت نفت و كودتای 28 مرداد، از جمله حوادث مهم این دورهاند كه تأثیر فراوانی بر روحیات و عواطف وی داشتند. شهید لاجوردی بعد از ترک تحصیل، در کنار پدر به کار مشغول شد. با این همه فراگیری علوم قدیمه را در منزل ادامه داد و در این زمان از سید علی شاهچراغی استفاده کرد. وی از شاگردان شهید بهشتی و شهید مطهری بود. زمانی که شهید لاجوردی در بازار تهران مشغول کار بود، با جمعیت مؤتلفه اسلامی آشنا شده و به عضویت شورای مرکزی آن در آمد. در دهه 1330 از طریق آشنایی با حاج صادق امانی زمینهی حضورش در گروه شیعیان فراهم شده و به فعالیتهای فرهنگی مذهبی مشغول شد ولی هیچگاه در مسائل سیاسی دخالت نمیكرد. بعد از قرار گرفتن در جریان مبارزات فداییان اسلام و شهید نواب صفوی، به فعالیتهای سیاسی كشیده شده و با آغاز نهضت امامخمینی (ره) در زمره یاران وی درآمد. شهید لاجوردی در سالهای تبعید امام (ره) به دلیل فعالیتهای مبارزاتی سه بار دستگیر و به زندان محكوم شده و مورد شكنجه قرار میگیرد. وی به همراه شهید صادق امانی و شهید مهدی عراقی به تشكیل جمعیتی مبارز با عنوان "هیئتهای مؤتلفهی اسلامی" اقدام کرد كه یكی از تشكلهای مؤثر در تبلیغ و ترویج پیام امام و پیشبرد نهضت انقلابی ایشان به شمار میرفت. شهید لاجوردی در دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی نقش فعالی ایفا كرد و با توجه به شناخت جریانات سیاسی كشور، در سمت دادستانی نظام جمهوری اسلامی قرار گرفت. وی به تعقیب و خنثیكردن توطئههای گروهک های معاند سیاسی، بهویژه گروهک فرقان و منافقین پرداخت و در این زمینه تلاشهای فراوانی كرد. مقارن با پایان جنگ تحمیلی، شهید لاجوردی به ریاست سازمان زندانهای كشور منصوب شد. وی در سال 1376، توسط شورای عالی قضایی از ریاست سازمان زندانها، و اقدامات تأمینی تربیتی كشور عزل شده و بار دیگر به حجره كوچكش در بازار تهران بازگشت. سرانجام اول شهریورماه سال 1377 در محل کسب خود در بازار تهران توسط دو نفر از اعضای سازمان مجاهدین خلق به شهادت رسید.