چراغ زاده دزفولی از همان دوران نوجوانی با راهنمایی های مادرش به فعالیت های مذهبی و شرکت در کلاس های عقیدتی در مساجد پرداخت. او با علاقه و اشتیاق مسایل مذهبی را می آموخت و با تبحر و درایت به جوانان منتقل می کرد و رفته رفته در سطح شهر به عنوان یک فعال مذهبی شناخته شد. استعفا از شرکت نفت به دلیل فساد اداری و مالی دستگاه پهلوی علیرضا چراغ زاده دزفولی با سخت کوشی فراوان پس از پایان دوران متوسطه، موفق شد در رشته حسابداری از دانشگاه اهواز مدرک کارشناسی دریافت کند. وی برای کار به استخدام شرکت نفت درآمد اما پس از یکسال به سبب وجود برخی تبعیض ها و فساد اداری و مالی و از همه مهمتر سلطه بیگانگان بر صنعت نفت کشور، از ادامه همکاری استعفا داد. او برای اینکه در دستگاه های فاسد و طاغوت زده دولتی امرار معاش نکند با همفکری و همراهی چند تن از دوستانش، یک واحد تولیدی راه اندازی کرد اما به علت کمبود امکانات مالی و حمایتی مجبور به تعطیلی آن شد. پیوستن به صف مبارزان و مبارزه علیه رژیم او که از جوانی با تعالیم روحبخش اسلام مأنوس شده بود،‌ به اهمیت مرجعیت دینی و نقش روحانیت در پیشبرد اهداف متعالی اسلامی و رفع نظام سلطه به خوبی واقف بود. همزمان با افزایش تظاهرات ضد شاهنشاهی، علیرضا چراغ زاده با روشن بینی دینی که داشت، به صف مبارزان اسلامی پیوست و منشأ خدمات فراوانی در پیشبرد مبارزه علیه رژیم در منطقه شد. چراغ زاده همچنین مقالات متعددی در زمینه های روش مطالعه و برداشت، روش های سخنرانی و بحث، تألیف و در نشریات منتشر کرد.  

علیرضا چراغ زاده دزفولی که طعم تلخ محرومیت را چشیده و از نزدیک لمس کرده بود، همواره برای زدودن چهره فقر و عقب ماندگی در منطقه فعالیت می کرد و با پیروزی انقلاب اسلامی نیز به آن قوت بخشید. او در سال های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی با تدریس در مدارس، کمبود معلم را در شهر که بواسطه عدم توجه حکومت پهلوی در مناطق دور افتاده و مرزی پدید آمده بود جبران می کرد. او با سپردن مشاغل و مسئولیت به نیروهای بومی و متعهد دارای انگیزه، همت آنها را برای توسعه شهر و روستا با اجرای طرح های جهادی مدیریت می کرد. شهید چراغ زاده همواره به جوانان توصیه می کرد تا با افزایش معلومات و جهان بینی، محرومیت و عقب ماندگی را از چهره جامعه و شهر خود بزدایند.  

علیرضا چراغ زاده دزفولی که هنگام پیروزی انقلاب اسلامی حدود 25 سال سن داشت، با استفاده از سرمایه جوانی دوشادوش مسئولان مردمی، برای رفع کاستی های به جا مانده از بی توجهی رژیم پهلوی تلاش مضاعف آغاز کرد. او مشتاقانه و با اخلاص فراوان به کمک دست اندرکاران و مردم می شتافت و هرگز خود را از مردم مستضعف جدا نمی دانست. او ابتدا به عنوان سرپرست بخشداری هفتگل مشغول به خدمت رسانی به روستاها و مناطق محروم شد. زندگی ساده او در دوران تصدی مسئولیت بخشداری، فعالیت های بی شائبه و بی منت و صادقانه اش برای رفع آثار عقب ماندگی و حمایت از قشر مستضعف، موجب محبوبیت و مقبولیت در میان مردم حق شناس و رنجدیده منطقه شد. مردم هفتگل هرگز این خاطره را که بر اثر حادثه طبیعی سیل، خانه های مردم و بخشدار در محاصره آب قرار گرفته بود و بخشدار با همه امکانات و توان به کمک دیگران شتافته و خانواده خود را فراموش کرده بود را از یاد نبرده اند.  

مردم منطقه هفتگل، رامهرمز و رامشیر که سالیان متمادی، ‌در عین برخورداری از ثروت خدادادی، در فقر و محرومیت به سر می بردند و خیانت آشکار و علنی خاندان پهلوی و خوانین را دیده بودند، پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با برگزاری اولین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی، بواسطه خدمات قابل توجه و اخلاص و تقوایی که در مدت یکسال آشنایی از چراغ زاده دیده بودند در 27 سالگی او را به عنوان وکیل خود انتخاب و راهی مجلس شورای اسلامی نمودند. عضویت در کمیسیون های "اقتصاد و دارایی" و "پست و تلگراف و تلفن" چراغ زاده در دوران نمایندگی فعالیت های مخلصانه و صادقانه اش را برای بهبود وضع زندگی مردم و توسعه و آبادانی حوزه انتخابیه اش، همچنان ادامه داد. او به عضویت دو کمیسیون "اقتصاد و دارایی" و "پست و تلگراف و تلفن" درآمد. او با جدیت فراوان به مانند یک جهادگر واقعی،‌ نارسایی های حوزه انتخابیه خود را در کمیسیون ها و دستگاه های ذیربط پیگیری می کرد و تا رفع آن به تلاش خود ادامه می داد. تلاش برای اعتلای نظام نوپای جمهوری اسلامی شهید چراغ زاده در کمک به توسعه راه های مواصلاتی و شهری و روستایی، به کار انداختن ایستگاه های تقویت کننده دریافت برنامه های صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در منطقه ـ با هدف مقابله با تهاجم فرهنگی دشمن ـ و سامان دادن به وضع زندگی و اسکان مهاجران جنگی و ده ها فعالیت سازنده دیگر نقش به سزایی داشت. او به عنوان نماینده مردم هفتگل، رامهرمز و رامشیر در عین حال برای اعتلای نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران و شناساندن انقلاب اسلامی به جهانیان و طرح مسایل کلان و مرتبط با سیاست های کلی نظام را در مجلس ضروری می دانست.  

ایمان و شیفتگی شهید علیرضا چراغ زاده دزفولی به انقلاب اسلامی، ولایت فقیه، رهبری، مرجعیت و روحانیت مبارز آن چنان بود که به صراحت و قاطعیت جریانهای ضد ولایت فقیه و بدخواهان انقلاب و مردم و نیز انحرافات فکری و عقیدتی وابستگان به امپریالیسم جهانی را افشاء می نمود. او معتقد بود: «دشمن و قدرت های استعماری و استثمارگر در طول تاریخ مبارزات ملت ایران همواره سعی و کوششان بر این بوده است تا با نفوذ به سنگرهای مبارزه، آنها را یکی پس از دیگری ویران کنند اما یکی از این سنگرهای نفوذ ناپذیر، سنگر مرجعیت است و اکنون با شواهد و دلایل موجود کمر همت بسته اند تا بتوانند این سنگر را که هم اکنون امام عظیم الشان در قلب آن قرار دارد، نفوذپذیر و سپس توطئه های شوم خود را اجرا کنند.» او هوشیاری در برابر توطئه های دشمنان را شرط بقاء و پیروزی می دانست. شهید چراغ زاده در نطق پیش از دستور یکصد و پنجاه و چهارمین جلسه علنی مجلس که در 10 خرداد ماه 1360 برگزار شد، طی سخنانی عمیق به استراتژی سردمداران استعمار برای مقابله با قیام مردمی ایران اشاره کرد و گفت: «... استعمار، گاه بصورت فشارهای اقتصادی، سیاسی و زمانی هم بصورت فشارهای نظامی و هنگامی هم در قالب برنامه ای گسترده شامل ترکیبی از همه اینها... ملت ما را در معرض تهاجم قرار می دهد... در تمامی این حرکت ها اصل بر این است تا رهبر را از انقلاب و انقلاب را از رهبری بگیرد... اما در هر مرحله قدرت ایمان زیان حاصل از این [توطئه ها] را به خود آنها برگردانده است.» او خطاب به عوامل خود فروخته لیبرال ها و کسانیکه مردم را خارج از صحنه می دانستند می گفت: «این ملت همیشه در صحنه بوده و... هست و آنچه که عامل حضور مردم در صحنه هست، محور ولایت است. مردم در صحنه حاضر هستند اما حول محور ولایت و استقامتشان فقط برای ولایت و در نهایت برای خداوند است.» او همچنین در قسمتی از نطق پیش از دستور دانشجوی پر شور و انقلابی را اینگونه معرفی می کند: «دانشجوی پرشور و پر تلاش انقلابی همان جوانی است که سلاح قلم به دست گرفته و با استفاده از جوهر خون خودش در شن های داغ جبهه ها،‌ بزرگترین افتخارات را در تاریخ مبارزات این ملت ثبت می کند، دانشجوی پر شور و انقلابی آن کسی است که در کنار برادر روستایی به سازندگی مشغول است.» او همچنین خطاب به خود مسئولان می گفت: «باید دقت کنیم در مقابل این سئوال آیندگان قرار نگیریم که زمانی بگویند اگر شما بیشتر از این از خودگذشتگی نشان می دادید به سر انقلاب چنین و چنان نمی آمد. اگر آیندگان، ما را .... در مقابل این سئوال ها قرار دهند فقط آنهایی قادر به جواب خواهند بود که سرهایشان از بدن جدا شده و دست ها و پاهایشان در جبهه ها از بدن قطع و خانه شان بر سرشان خراب شده است.»  

علیرضا چراغ زاده دزفولی، در هفتم تیر ماه 1360 در انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی واقع در سرچشمه تهرانبه همراه دیگر یاران امام(ره) به شهادت رسید.