رضا حسین زاده در سال 1365 پس از کارآموزی های دقیق و حساب شده در بخش خبر رادیو و تلویزیون حضور یافت. مراحل کارآموزی به این صورت بود که مدتی در کنار گوینده اصلی می نشستند تا راه و رسم گویندگی را بیاموزند، پس از آن اجازه اعلام زمان و مکان خبر را می یافتند برای مثال "ساعت 14، این جا تهران است؛ صدای جمهوری اسلامی ایران" و دو سالی طول می کشید تا گوینده خبر بگوید و بتواند کارش را با اخبار علمی، فرهنگی و هنری آغاز کند. او از گویندگان با سابقه عرصه خبر است که صدای او را در اخبار ساعت 14، 19 و 21 شنیده ایم. او علاوه بر تدریس، کلاسهای فن بیان و گویندگی نیز برگزار می کند. او به علاقمندان جوان عرصه خبر توصیه می کند: «خوب بیاموزید، چنته تان را پُر کنید و آن وقت هر چه در چنته داشتید رو کنید. شما که الان چیزی در چنته ندارید به فرض این که علمش را هم داشته باشید اما اصل تجربه است که ندارید و باید بدانید که تجربه، مادر علم است. اول کسب تجربه کنید بعد وارد میدان عمل شوید.»  

حسین زاده در مصاحبه ای در سال 1391 از لحظات بیادماندنی و خاطرات در حوزه فعالیت خود سخن گفت: «خبر برای گوینده از اولین لحظه ‌ای که صدای تیک ‌تاک ساعت استودیو و تالاپ تالاپ قلب خودش را می‌شنوند، خاطره می‌شود اما معمولا به یادماندنی‌ ترین خاطرات مربوط به زمانی است که موفق شوی از مرز شیشه‌ ای تلویزیون بگذری و کمی آن سوتر قدم به زندگی مخاطبت بگذاری. یادم می‌آید 10، 12 سال قبل یکی از همکاران رادیو برایم تعریف کرد استان خراسان شهیدی به نام رضا حسین ‌زاده دارد که هر بار عکسش را می‌بینم یاد شما می ‌افتم. من هم که برایم جالب بود سری به نشانه حسرت تکان دادم که بابا ما کجا و آنها کجا. خلاصه این گذشت تا یکی دو سال بعد که نامه ‌ای از شهرستان قائن (استان خراسان جنوبی)‌ به دستم رسید. وقتی پشت پاکت را که به آدرس سازمان پست شده بود نگاه کردم دیدم نوشته است، فرستنده: مادر شهید رضا حسین ‌زاده. حسابی جا خوردم و بلافاصله یاد آن روز و تعریف همکارم افتادم. نامه را گشودم و با دریایی از مهر و صفا و خلوص مواجه شدم که مرا به خود می ‌خواند. مادر این شهید عزیز سال‌ها به هوای جگرگوشه ‌اش تمام بخش‌های خبری‌ای را که اجرا می ‌کردم با دقت دیده بود؛ انگار فرزند خودش را می‌بیند و حالا در پایان حرف‌های مادرانه‌ اش آرزوی دیدار من کمترین را داشت. خیلی منقلب شدم و حیران و خوشحال از سعادتی که نصیم شده بود، پیگیری‌هایم را آغاز کردم و بعد از به دست آوردن آدرس دقیق و یکسری هماهنگی ‌ها به اتفاق همسرم راهی بیرجند شدیم. از فرودگاه بیرجند تا قائن را نیز چند ساعتی زمینی طی کردیم تا به منزل این شهید والامقام رسیدیم. مادر شهید که تا آن لحظه باور نمی‌کرد نامه‌اش به دستم رسیده باشد، خیلی خوشحال و ذوق‌زده شد. سپس به اتفاق بر مزار این شهید شاهد حاضر شدیم. آنجا بود که در کمال تعجب فهمیدم علاوه بر همنام بودن، همسن و سال هم هستیم و جالب ‌تر این که همان روزی که من به سازمان آمدم ایشان به شهادت رسیده بود...»