"یوسف ‌شاه چَک" در زمان ولیعهدی اش روزى آواز اندوهناک زون را شنید و از او خواستگارى کرد. زون پس از جدایى از همسرش، در سال 987 با "یوسف ‌شاه چک" ازدواج کرد و پس از بر تخت نشستن وى، ملکه کشمیر گردید. با حمله "اکبر" به کشمیر در صفر 994، یوسف‌ شاه به بنگال تبعید شد و در سال 1002 درگذشت. 

سروده‌هاى حبّه ‌خاتون زبانزد مردم کشمیر بود. اشعار او که گاه در اوزان شعر فارسى، چون بحر رمل، سروده شده، در قالب نوعى غزل است، که به زبان کشمیرى "وَژْن" نامیده می‌ شد. او اشعار عاشقانه‌اى نیز سروده است که "لُل" خوانده می ‌شد. ترانه‌هاى شاد او را در مراسم جشن و سرور می‌ خواندند، این ترانه‌ها فاقد قیود عروضی‌ بودند، اما وزن و آهنگ خاصى داشتند. 

حبّه‌خاتون به اصول و قواعد موسیقى ایرانى و هندى تسلط داشت و در مقابل مقام راست در موسیقى ایرانى، مقام راست کشمیرى را پدید آورد که در موسیقى این سرزمین مقام مهمى است. او در سرودن مقام عراق نیز شهرت داشت. کلام حبّه‌ خاتون پرسوز و گداز و سرشار از اصطلاحات و واژه‌هاى روستایى بود. ترانه‌هاى او داراى چند بند و هر بند از سه یا چهار مصراع تشکیل شده که مصراعهاى اول و سوم آن هم قافیه‌اند و گاه تمام ترانه مردّف است. 

شعر حبّه ‌خاتون پیروانى نیز داشته است، از جمله شاعرانى چون "اکمل‌ الدین ‌بیگ"متوفى سال 1135 و "مهجور" متوفى 1332 ش. فرهنگستان هنر و زبانهاى جامو و کشمیر مجموعه‌اى از ترانه‌ها و غزلهاى او را منتشر کرده است. 

پس از مرگ یوسف شاه، حبّه ‌خاتون در روستاى "پانته چهوک"، در سری‌ نگر، در کنار مسجدى که بعدها به نام او مشهور شد، در کلبه‌اى خلوت گزید و تا هنگام مرگ در سال 1013 در آنجا به‌ سر برد. او را در همان مکان به خاک سپردند. بنا بر قولى دیگر، حبّه ‌خاتون پس از تبعید یوسف ‌شاه، در پى او به بنگال رفت و پس از وفات، در کنار همسرش به‌خاک سپرده شد.