میرزا نصرالله بَهار شَروانی، فرزند ابوالقاسم، در سال 1247 در شماخی شروان، شهری در جمهوری آذربایجان، زاده شد. وی از کودکی به سرودن شعر و غزل میل وافر داشت و با استعداد شگفت خود غزلهای فارسی را به صورت منظوم به ترکی برمی گرداند."رضاقلی خان هدایت"، او را در سال 1275 در تهران دیده و شعرش را ستوده است. "دیوان بیگی" نیز ضمن اشاره به سیر و سیاحت او در هندوستان، گفته است که برخی او را در قصاید و مسمط مانند متقدّمان می‌ دانند.بهار شروانی در سیر و سیاحتهای خود به خدمت دانشمندان و شاعران نامی دوران خود رسید، در اصفهان با "غلامحسین صدرالشّعرا"، پدر "ایرج میرزا"، در تبریز با ادیب "ناصر دیلمی" و در مشهد با "ملک الشّعراء صبوری"، پدر "محمّدتقی بهار"، دوستی داشت. وی هنگام اقامتش در تهران، "میرزا احمدخان" وکیل الرّعایا، او را با خود به ساوجبلاغ برد و دو فرزند خود، "میرزاعلی خان حیدری" و "میرزا عبدالله خان مصباح" دیوان، را برای تعلیم و تربیت به او سپرد و چون بهار به تبریز بازگشت، مدتی منشیِ کنسولگری فرانسه شد و سرانجام در حدود سال 1300 در گذشت.