فردی در همان سالهای پیش از دبستان از روستا مهاجرت و مدتی در شهرهای کرمان و دلیجان زندگی کرد. وی برای اولین بار در شهر دلیجان پا به کلاس درس گذاشت، درحالی که دو سال بزرگتر از همکلاسی هایش بود. از آنجا که خواندن را پیش تر آموخته بود، و با منظومه ها و داستان های ترکی مانوس شده بود، کتابهای درسی برایش بسیار ساده و کسالت آور بود. شاید از همان روزها بود که اعتماد خود به آموزشهای آکادمیک و رسمی را از دست داد و تا پایان عمر هم بر همین اعتقاد بود.

فوتبال و رمان تمام دلخوشی های امیرحسین نوجوان بودند. "کلبه عمو تم"، "بر باد رفته" و چند اثر از "بالزاک" و "داستایوفسکی" از اولین آثاری بود که خواند. سال آخر دبیرستان، مرحوم اکبر رادی معلم انشایش شد و اولین تشویق ها از جانب او صورت گرفت. همان سال رمانی چهار صد صفحه ای نوشت به نام "زیر دیوار سبلان"، که اکبر رادی با خواندن آن، بسیار تشویق و راهنمایی اش کرد. از طریق او با آثار "جلال آل احمد" و "غلامحسین ساعدی" آشنا شد.

اواخر دبیرستان، در سال 1348، پدرش از دنیا رفت و او سرپرست خانواده شد. فقر، پررنگ ترین خاطره وی از آن سالها بود. او بعد از دیپلم، بلافاصله به سربازی رفت و دو سال را در شاه آباد غرب (اسلام آباد غرب) گذراند، در آنجا هم، فوتبال را کنار نگذاشت و کاپیتان تیم پادگان شد. سربازی که تمام شد، فقر او را به سوی کار کردن سوق داد. در بانک صادرات استخدام شد و سر و سامانی به زندگی مادر و خواهر و برادر کوچکش داد. همان سالها پایش به مسجد محله باز شد و کتابخانه کوچکش را پیدا کرد. روزها در بانک و عصرها در کتابخانه مسجد بود. مطالعات جدی تر را از همان جا آغاز کرد و با گسترش فعالیت های فرهنگی مسجد، او در جایگاه هدایت جوانان و نوجوانان علاقمند به کتابخوانی و قصه نویسی قرار گرفت. در سال 1356، که بیشترین سهام بانک صادرات به یک یهودی صهیونیست واگذار شد، او از بانک استعفا داد تا کارگزار و کارمند چنین جریانی نباشد. با از دست دادن شغلش، تمام وقت به خدمت کتابخانه مسجد و فعالیت فرهنگی اش، که در آن روزها رنگ و بوی انقلابی به خود گرفته بود، در آمد. آن روزها، او یک انقلابی تمام عیار شده بود.

فردی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، در آبان ماه 1358، به حوزه اندیشه و هنر اسلامی پیوست. بخش ادبیات داستانی در حوزه را با همراهی "شهید حسن جعفربیگلو" و "محسن مخلباف" بنیانگذاری کرد. در آن سالها "سوره بچه های مسجد" که مرتبط با ادبیات کودکان و نوجوانان بود را راه اندازی و شش شماره از آن را منتشر کرد. در شهریور ماه سال 1361 به "کیهان بچه ها" دعوت شد و به عنوان سردبیر، عهده دار هدایت قدیمی ترین نشریه کودکان و نوجوانان کشور شد، و مدتی بعد به علت اختلاف نظراتی که در حوزه پیش آمد، آنجا را ترک و تمام انرژی و توان خود را صرف کیهان بچه ها کرد. وی در اولین قدم طی یک مصاحبه زنده تلویزیونی اعلام کرد که مجله کیهان بچه ها آمادگی همکاری با همه نویسندگان، شاعران و تصویرگران کودک و نوجوان را دارد و از آن پس کیهان بچه ها تبدیل به عرصه فعالیت هنرمندان شعر و داستان کودک و نوجوان شد. شوراهای داستان، شعر و تصویرگری در تحریریه کیهان بچه ها تشکیل شد که ماحصل آن نقد و بررسی و انتخاب بهترین آثار ارسالی به دفتر مجله بود. حاصل این کار در طی سالها، معرفی نویسندگان و شاعران بی شماری به جامعه ادبی کشوربود.

امیر حسین فردی در سال 1368 "کیهان علمی" را راه اندازی کرد و با همکاری بزرگانی چون "استاد احمد بیرشک" جایگاه شایسته ای به عنوان اولین مجله علمی کودکان و نوجوانان پیدا کرد. این مجله پس از 5 سال فعالیت، به دلیل مشکلات مالی موسسه کیهان تعطیل شد. فردی در دهه 1360 جلسات داستان نویسی مسجد جوادالائمه را هر هفته به طور منظم در کتابخانه مسجد، تشکیل داد. در این جلسات که به صورت کارگاهی اداره می شد، رمانهای بزرگ جهان و داستانهای نوشته شده اعضا، خوانده و مورد بحث و نقد قرار می گرفت. وی پس از تربیت شاگردانی چند، در سال 1375، با به راه اندازی "جشنواره کتاب سال شهید حبیب غنی پور" با همکاری شاگردان دیروز، که بعدها با عنوان "شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه" فعالیت می کردند، جنبه گسترده تری به فعالیت های ادبی مسجد داد.

امیر حسین در سال 1377، در تشکیل "انجمن نویسندگان کودک ونوجوان" و در سال 1378 در تشکیل "انجمن قلم ایران" حضور موثر داشت. وی در سال 1387، موفق به دریافت "نشان درجه یک هنری" از وزارت ارشاد دولت وقت شد و در شهریور ماه سال 1389 به مدیریت دفتر "آفرینش های ادبی حوزه هنری" منصوب و تا پایان عمر، در کنار مدیرمسئولی کیهان بچه ها، در این مرکز مشغول خدمت به ادبیات انقلاب اسلامی بود. او همچنین در سال 1391 در اولین "جشنواره پیش نگاران مطبوعات" از وی به عنوان یکی از پیش کسوتان عرضه مطبوعات، تقدیر به عمل آمد.

در سال 1381 به مناسبت بیستمین سال سردبیری فردی در کیهان بچه ها، مراسم بزرگداشتی با عنوان "بیست سال عاشقی" برگزار شد و در همان سال برای حضور مجدد در "حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی" از او دعوت به عمل آمد. بدین ترتیب او بعد از بیست سال جدایی از حوزه، با عنوان "مدیر کارگاه قصه و رمان" به خانه هنر انقلاب بازگشت. در سِمت جدید تلاش گسترده ای برای رونق دادن به "ادبیات انقلاب اسلامی" آغاز کرد که در ادامه منجربه شکل گیری "جشنواره داستان انقلاب اسلامی" شد.

یک دنیا پروانه کوچک جنگلی(نمایشنامه) داستانها مهمان ملائک ملاقات با آفتاب روح الله رمانها اسماعیل گرگ سالی آشیانه در مه افسانه اصلان سیاه چمن مجموعه داستان خورشید گلدان پشت شیشه روزی که تو آمدی

امیر حسین فردی در تاریخ 5 اردیبهشت ماه سال 1392 و در 64 سالگی در اثر عارضه تنفسی از دنیا رفت و پیکرش بعد از تشییع از مقابل حوزه هنری در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) در تهران بخاک سپرده شد.