پاینده در سال 1311 ش به تهران عزیمت کرد و کار روزنامه نگاری را که در سال 1308 ش در روزنامه "عرفان" اصفهان آغاز کرده بود، با همکاری با نشریاتی از قبیل "شفق سرخ" و"ایران" ادامه داد، مدتی نیز مدیر مجله "تعلیم و تربیت" بود. او در سال 1321 ش هفته نامه "صبا" را تأسیس کرد که تا سال 1330 ش منتشر می شد. "صبا"، به لحاظ حرفه ای، نشریه ای موفق بود که نویسندگان و مترجمان مشهوری با آن همکاری می کردند و در آن زمان تنها مجله ای بود که هیئت تحریریه آن به طور منظم جلسه تشکیل می داد. 

پاینده مترجم و نویسنده ای پرکار بود. تسلط او بر زبان، ادب فارسی، عربی و تجربه ممتدش در روزنامه نگاری، نثری روان و بی غلط به او بخشیده بود که ویژگی برجسته آثارش و باعث توفیق آنها بود. از این میان، اهمیت کار پاینده بیشتر در ترجمه های فصیح و جذابی است که از عربی به عمل آورده و نثر آنها، در عین امروزین بودن، یادآور فخامت متون کهن فارسی است. 

ترجمه ابوالقاسم از قرآن، که اولین بار در سال 1336 ش منتشر شد و نقطه عطفی در ترجمه های معاصر قرآن بوده است، همچنان موفق و ممتاز به شمار می آید و می توان آن را مهمترین اثر پاینده دانست. مزیت عمده این ترجمه سادگی و روانی آن است. مترجم، بی آنکه برای توضیح بیشتر، جز در موارد بسیار نادر، چیزی بر متن بیفزاید، معانی را به فارسی درست و روان بیان می کند، و این کاری است که بسیاری از مترجمان سلف بر آن دست نیافته اند. مقدمه مفصل پاینده بر این ترجمه نیز تحسین بسیار برانگیخت و صاحب نظران آن را اثری ماندنی در تاریخ نثر فصیح فارسی می دانستند. وی در این مقدمه، پس از بیان نحوه آشنایی خود با قرآن و آرزوی سی ساله اش در ترجمه آن، به اجمال، سرگذشت اسلام و پیامبر اکرم(ص) را مرور می کند، سپس بخش عمده مقدمه را به مباحث قرآنی اختصاص می دهد و در پایان به مشکلات ترجمه قرآن و نقد ترجمه مشهور مرحوم "الهی قمشه ای"، بدون ذکر نام، پرداخته و درباره ترجمه خود توضیحاتی داده است. ایرادات وارد شده بر برخی از ترجمه های پاینده با اینهمه، نباید از ایرادهایی که بر برخی از ترجمه های پاینده وارد کرده اند غافل بود. از آن میان، سلسله نقدهای "محمد فرزان" بر ترجمه قرآن پاینده معروف است، گو اینکه اولین نقد منتشر شده بر این ترجمه به قلم شهید "مرتضی مطهری" بود. 

پاینده در ادبیات داستانی نیز بی نام نبوده و مجموعه هایی از داستان کوتاه و داستانهایی بلند منتشر کرد. وی در داستان نویسی پیرو "محمدعلی جمالزاده" به شمار می آمده و خاطرات دوران کودکی، انتقاد از فساد دستگاه اداری و توجه به جنبه های مضحک زندگی روستایی، در داستانهایش جایگاهی خاص داشته است. اگر چه داستانهای پاینده را از نظر فنی و ساختار هنری ضعیف می دانند، ولی مضامین انتخابی وی و نثر زیبا و آراسته اش که گاه به طنز می گراید، به داستانهای او اصالتی درخور بخشیده است. 

پاینده مشاغل دولتی هم داشت و، به ویژه در سالهای پس از شهریور 1320، به سیاست بی توجه نبود، چنانکه صبا نشریه ای دست راستی محسوب می شد. او پس از اقامت در تهران در وزارت پست و تلگراف و تلفن استخدام شد و سپس خود را به وزارت معارف و اوقاف و صنایع مستظرفه منتقل کرد. وی مدتی دبیر فرهنگستان ایران بود و در سال 1326 ش به ریاست اداره تبلیغات منصوب شد. همچنین، در دوره دوم مجلس مؤسسان و دوره های بیست و یکم و بیست و دوم مجلس شورای ملی نماینده نجف آباد بود. 

ترجمه ها در آغوش خوشبختی، اثر لرد آویبوری در جستجوی خوشبختی، اثر لرد آویبوری اسرار نیکبختی، اثر اوریزان اسوت ماردن زندگانی محمد، اثر محمد حسین هیکل تاریخ سیاسی اسلام، اثر حسن ابراهیم حسن نهج الفصاحه، کلمات قصار حضرت رسول(ص) تاریخ عرب، اثر فیلیپ حِتی مُروج الذّهب مسعودی، در دو جلد التنبیه و الاشراف مسعودی تاریخ طبری یا تاریخ الرسل و الملوک، در شانزده جلد تمدن اسلامی، بخشی از تاریخ تمدن ویل دورانت سیر تکامل عقل نوین اثر جان هرمن رندال داستان ها قاتل در سینمای زندگی دفاع از ملانصرالدین مرده کشان جوزان دیگر آثار دستور نوشتن علی ابر مرد تاریخ به نقل "بهزادی" از کارهای ارزنده پاینده، یافتن ریشه سه هزار واژه فارسی ساسانی است که بعد از اسلام داخل زبان عربی شد. از این تحقیق در جای دیگری یاد نشده است. 

پاینده در سالهای آخر حیات انزوا گزیده بود و تمام وقتش را به تحقیق و تألیف و ترجمه می گذراند. او در تاریخ 18 مرداد 1363 درگذشت و در"ابن بابویه" واقخ در تهران دفن گردید.